Cumartesi, Ekim 31, 2020

Öküz Yaylası: Göğse Oturan Öküzler Diyarı

Hafta sonları kendini dağa, tepeye, olmadı denize, göle, dereye vurmaya başlayalı neredeyse 10 yıl oluyordu. Bu kez rotası Öküz Yaylası'ydı. Gazel, bu yaylanın adını şans eseri duymuş ve peşine düşmüştü. Yaylanın koordinatlarını bulmak yıllar sürmüştü ama sonunda çabalarının karşılılığını alacaktı.

Dünyanın tüm göğse oturan öküzleri Öküz Yaylası'nda besleniyor, dinleniyor, bir sonraki hedeflerinin göğsüne oturmak için bu yayladan yola çıkıyorlardı. Gazel'in amacı belliydi: Göğse oturan öküzlerden sonsuza dek kurtulmak. Bunun hiç kolay olmadığını biliyordu tabi ki. Ama Gazel başaracaktı. Başarmaktan başka çaresi yoktu. Üstündeki tüm öküzlerle birlikte Öküz Yaylası'nı yok edecek ve göğsündeki öküzden sonsuza dek kurtulacaktı. Başaramasa bile göğsündeki bu öküzle yaşamaktansa ondan kurtulmaya çalışırken yok olmayı göze alıyordu. 

Yaylaya varacağı zamanı çok iyi ayarlamak zorundaydı. Zamanlamada yapacağı ufacık bir hata tüm planını suya düşürebilirdi. Her şeyi düşünüp ince ince planladı. Öküzlerin belirli aralıklarla yaylaya uğramak zorunda olduklarını çözmüştü. Kendi öküzü bir süredir yaylaya gitmemişti ama Gazel hissediyordu gidiş zamanı yakındı.

Göğsündeki ağırlık bir anda hafifleyince doğru vaktin geldiğini anladı Gazel. Tüm hazırlıkları tamamdı. Yaylaya varması çok sürmedi. İşte tam karşısındaydı Öküz Yaylası ve göğse oturan öküzler! Yaylanın bu kadar güzel olacağı aklına gelmemişti. Manzaraya bakarken nefesi kesildi. Bir an tereddüt ettiyse de göğsündeki ağırlıkla nefes almanın ne kadar zor olduğunu hatırlayınca yaylanın güzelliği nefessizliğin yanında sönükleşti giderek.

Gazel yıllardır içinde biriktirdiği tüm acıyı, sızıyı, "keşke"leri, "belki"leri, hayalleri, hayal kırıklarını elindeki patlayıcı fünyelere bağlayıp yaylanın dört bir yanına yerleştirdi. Her şey yolunda gidiyordu. Güvenli bir uzaklığa çekilene dek bekleyecek sonra da uzaktan patlatacaktı Öküz Yaylası'nı.

Gazel yayladan uzaklaştıkça hafiflediği, sanki ayaklarının yerden kesilir gibi olduğunu hissetmeye başladı. Çok garipti. "Belki de göğse oturan öküzlerden temelli kurtulma fikri yüzünden hafifledim de ondan böyle hissediyorum." diye düşündü. Yeterince uzaklaştığına kanaat getirince patlayıcıları ateşledi. Göğse oturan tüm öküzler boş birer balon gibi patlayıp havaya, toza, buluta karıştılar. 

Patlamayı izleyen Gazel'in ayakları o daha ne olduğunu anlayamadan yerden kesildi ve kendini havada salınırken buldu. O kadar hafiflemişti ki bunun göğsündeki ferahlamadan kaynaklı geçici bir durum olduğunu düşündü. Oysa yanılıyordu. Öküz yaylasındaki öküzler toza dumana, havaya buluta karışınca dünyanın ve insanın kütle çekim merkezi değişmiş, ayakları yere basan kimse kalmamıştı yer yüzünde. 

Öküz Yaylası'ndaki patlamayı takip eden günlerde tüm dünya ne olduğunu anlamaya çalışırken Gazel ömrünün en mutlu günlerini yaşamaya başlamıştı. Bir daha asla bir öküzün gelip göğsüne oturamayacağını bilmek paha biçilemezdi. Üstüne üstlük yıllardır imrenerek izlediği kuşlar gibi uçabiliyor; gökyüzünü, bulutları, güneşi, yağmuru iliklerine kadar hissedebiliyordu. Gazel halinden memnundu ama yeryüzündeki herkes onun gibi hissetmiyordu. 

Göğüslerine oturan öküzler tarihe karışınca ayakları yerden kesilenlerden bazıları ne yapacağını bilemez olmuştu. Bir süre sonra ayakları yeniden yere bassın diye kocaman kocaman taşlar alıp bağladılar göğüslerine. Çünkü alışmıştı insanlık yüzyıllardır göğsünde bir öküzle birlikte yaşamaya. Şimdi göğüslerinden kalkan öküzün boşluğunu dolduracak bir şey gerekiyordu. Ama Gazel ve Gazel gibi binlercesi bir daha kimsenin ve hiçbir şeyin göğüslerine öylece oturmasına izin vermeyeceklerine ant içmişlerdi. 

Zaman aktı; insanlar bağrına taş basanlar ve özgürce uçanlar olarak ikiye ayrıldı. Göğsüne taş basanların bir kısmı bir süre sonra taşları bırakıp uçmaya alıştı ama bazıları göğüslerindeki öküzlerle yaşamaya o kadar alışmıştı ki yokluklarına ancak yerlerine koydukları taşlarla avunmaya çalışarak dayanabildiler. Her şeye rağmen Öküz Yayalası'nın ve insana özgürce nefes alma fırsatı veren cesur kadın Gazel'in öyküsü nesilden nesile anlatıldı; Gazel yüzlerce yıl boyunca uçan, uçmayan herkese ilham olmaya devam etti.

...

Şu öküzleri göğsümüzden, sırtımızdan, zihnimizden atabilirsek; gerekirse bir süreliğine, alışana dek bağrımıza taş basıp devam edebilirsek yolumuza; doya doya nefes almayı, özgürce yaşamayı hatta kuşlar gibi uçmayı bile başarabiliriz belki bir gün.


Öykümü bitirirken Sevgili Ceren'in şu sözlerini tarihe not düşmek istiyorum:

"Biliyorum benim gibi nice konaktan bozma müstakil evlerdeki bin farklı odada, yüz farklı role bölünmüş, her rolün de layığını verebilmek için koşturan kadın var.. "

Ceren tam 12'den vurmuş yine. Bazen tek yapmamız gereken düşünmeyi bırakıp yaşamak ama yapamıyoruz ki... Düşüncelerimizin, düşlerimizin esiri oluyor, deştikçe düşüyoruz derinlere. Tüm evlerde tüm odalarda bizden bir parça var. Parça parçayız ama en büyük parçamız neredeyse oraya çekiliyoruz. Dağıldığımız tüm o odalardan toplanıp tek bir eve, tek bir odaya dönmek zor. Mecburen bırakacağız böyle dağınık kalacak her şey. Belki zamanla su akacak, biz yolumuzu bulacağız. Alışacağız belki de bölünüp çoğalmaya, toplanıp dağılmaya.




*Fotoğraf Facebook sayfasından alıntıdır. Tam nette hikaye için görsel ararken canım Ceren şu yukarıdaki görseli yolladı. Ismarlama olsa ancak bu kadar güzel olurdu sanırım.


12 yorum:

  1. Merhabalar.
    Yazınızı büyük bir keyifle ve zevk alarak okudum. Kaleminize ve yüreğinize sağlık ve mutluluklar dilerim. Yazınızın içinden bir paragrafı burada tekrar paylaşarak anlatmak istediğinizi doğru anlayıp anlamadığımı öğrenmek istiyorum.

    "... Şu öküzleri göğsümüzden, sırtımızdan, zihnimizden atabilirsek; gerekirse bir süreliğine, alışana dek bağrımıza taş basıp devam edebilirsek yolumuza; doya doya nefes almayı, özgürce yaşamayı hatta kuşlar gibi uçmayı bile başarabiliriz belki bir gün. ..."

    Selam ve saygılarımla.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkürler :)

      Seçtiğiniz paragraf tam da anlatmak istediğim şeyin özeti :) Sebebi ne olursa olsun o öküzlerin göğsümüze oturmasına izin vermek yerine kah uçarak kah bağrımıza taş basarak devam etmeliyiz hayata!

      Sil
  2. ara ara uçtuğum , ara ara taş bağladığım zamanlar olmuştur.Hayatın böyle güzel olduğuna inanıyorum.

    YanıtlaSil
  3. Öykünüz bir efsane gibi olmuş. İlk kez okumuyorum. Fakat sanırım o zaman benim de göğsümde oturan birkaç öküz vardı:) Belki de bu işten kurtulmanın tek yolu öküzlerle yaşamayı öğrenmek!

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Başka bir yazımda da bahsetmiştim göğse oturan öküzlerden. O öyküde her aşka tek bir öküz atanıyormuş, o öküz iki aşığın göğsü arasında mekik dokuyormuş demiştim sanırım :)) Öküzler çeşit eşit demek ki! Bir sebep olmayagörsün anında göğsümüzde buluveriyoruz bir öküzcük :))))) Boşlukta uçmaya niyetlendiğimiz ama aslında ayaklarımızın sıkı sıkıya yere basması gerektiği zamanlarda bu öküzlere ihtiyacımız olabiliyor bazen :)

      Sil
  4. Canım kediciğim. Şu bir gerçek ki, o öküzleri ilk aşamada sırtlanan da biziz. Şimdi benim öküzlerim belli, kendim olmak ile başkalarının belirlediği sistemlerde giyindiğim roller arasında olmak. Bunu dile getirmekten çekinmiyorum, sessizce o öküzü sırtlanan bir çok insan da var. Ama bir yandan öküzü taşırken ve ağırlığından yakınırken, bir yandan da öküz yerine gök kubbeyi sırtlanan atlas'ları düşündükçe (savaş yaşayanlar, bir ülkeden kaçarken evladını bir denize kurban verenler, çocuğuna "alamayız çünkü paramız yok" demek zorunda kalanlar, özgürlüğü olmayanlar, engellenenler.. uzat yani daha çok var) kendi öküzümden de utanıyorum. Tabii ki kimine bir taş ağır gelir de boğulur, kimine gökkubbe vız gelir ve ben taştan boğulmaktan dolayı utanıyorum çoğunlukla, kendimi suçluyorum daha güçlü olman gerekir şükretmen gerekir vs vs. Fakat işte öküz de orada yine.
    Şimdi bunu konuşa yaza atmak benim seçtiğim yol. Kim ne der düşünmeden. Sen de benim gibisin. Birbirimizi anlıyoruz.
    Bu sabah süpervizörümle konuşurken bana dedi ki, karşıt duyguları içinde bir arada bulundurabilmek bir yetenektir ve herkes bunu beceremez. Bu çok ağırdır ama iki karşıt kavramdan bir denge yarattığında işte o zaman dünyaları kazanmış gibi olursun. Şimdi ben buna odaklanıyorum bir süredir, misal "bencil"sem, aynı zamanda "başkasının içini en kolay görebilen"im de ya da "açık"sam, aynı zamanda kendi içime kapanabilenim. Şimdi bu kavramları bir bir masaya yatırıp, eşleştirip, "işte bu ikisi yanyana, bu ikisi dengeyi bulacak" diyebilmek yolundayım. Denge sanırım tüm anlamı bu. Öküz de sırtlansan, kendi içinde dengede olduktan sonra fark etmiyor... Ne dersin?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Yöntemi tuttum, deneyelim! Yazınca, anlatınca, anlaşılınca ağırlığı azalıyor sanki öküzlerin. İyi ki yazmak var, iyi ki halden anlayan dostlar var! "İyi ki"ler", "keşke"leri dengeliyor belki de :) Bu denge işi üzerine düşünüp doğru eşleştirmeleri yapmak lazım önce :)

      Sil
  5. Bunu yapabilmeyi o kadar isterdim ki... Olmuyor işte

    YanıtlaSil

Hayat'ın yeni çelmeleri...

Dün sabah okulda rahatsızlandım, 2 kez kustum ve midem delinircesine ağrımaya başladı. Evrim beni okuldan alıp acile götürdü. Bağırsak filmi...