Bu akşam bir elimde kitabım, bir elimde sıcak çikolata ile tam kendi kendime "Huzur bu işte" derken telefon çaldı ve kardeşim ağlayarak dayımızın vefat ettiğini söyledi. Dayım, Manisa'da tek başına yaşıyor.. yaşıyordu. Bir süredir biraz hastaymış hatta arkadaşı zorla ikna edip hastaneye götürmüş dün. Bugün de kontrol etmek için aramış ama telefonlara cevap vermeyince evine gitmiş. Yedek anahtarla kapıyı açınca dayımı yerde cansız yatarken bulmuş.
Dayım 1971 doğumlu yani daha 55 yaşında bile değil. Hiç bir sağlık problemi yoktu ama ne olduysa hastalanmış, geçen hafta düşmüş, kaburgalarını incitmiş, nefes almakta zorlanınca Volkan abi - dayımın çocukluktan beri en yakın arkadaşı - ikna edip hastaneye götürmüş. Dün saat 1'e kadar da yanındaymış. Bugün de telefonla aramış nasıl oldu diye ama...
Dayımı otopsi için morga kaldırmışlar. Naaşını otopsiden sonra teslim alabilecekmişiz. Yarın ilk uçakla Manisa'ya gidiyorum. Şu an böylece burada oturup yazmaktan başka ne yapacağımı bilemiyorum. Kontrolümü kaybetmemek için yazıyorum.
Annem vefat ettiğinde 41 yaşındaydı, dayım 53... Annemin yanında en yakın arkadaşı ve anneannem vardı, dayım yapayalnız... Düşündükçe nefes alamıyorum.
Ah...başınız sağ olsun. sabır diliyorum
YanıtlaSilÇok zor çok, hem de ne kadar genç... Başınız sağ olsun, Allah rahmet eylesin.
YanıtlaSilÇok erken bir kayıp. Başınız sağolsun. Sabır diliyorum.
YanıtlaSilAllah rahmet eylesin, başınız sağolsun.
YanıtlaSilÇok üzgünüm, gerçekten çok genç yaşlar... Başınız sağ olsun...
YanıtlaSil