Bazen anlatmak gerek...

Pazar günü kahve içmeye gelen bir arkadaşımız, "Kapının önünde bu ayakkabılar da ne? Hiç yakışıyor mu? Köylü gibi..." deyince; "Evrim şehirli de ben köylüyüm hatta dağlıyım, Zeytindağ!" diyerek cevap verdim gülümseyerek. Az önce de nam-ı diğer Leylak Dalı, Nurşen öğretmenimin yazısını okuyunca içimden yazmak geldi :) 

Benim baba tarafım Bergamalı. Köyümüzün adı Zeytindağ :) Babaannem Çerkes*, dedem Yörük. Nasıl olmuşsa aynı köyde kesişmiş yolları ve evlenmişler. 

Köyde herkesin bir lakabı var. Bir sürü Mustafa var, babamın lakabı tam isabet: Deli Mustafa; büyük dedemiz Çerkes Hakkı :) Babannemin ismi başlı başına bir olay: Zişan, "soylu/asil", "anlı şanlı" demek; kardeşinin adı Behiye, "güzel, alımlı kadın". Çerkes Hakkı, kızlarına isim verirken sevgisini de eklemiş isimlere. Keşke eşleri kıymet bilen insanlar olsaymış ama şans gülmemiş yüzlerine. 

Bizim köyde her evde elektrik, su var ama ben ille de babaannemin büyüdüğü evin tam önündeki çeşmeden akan buzzzz gibi sudan içmeliyim hatta başımı komple suyun altına daldırmalıyım :)) Babaannemin büyüdüğü evin üst katında devasa bir hamam! Değme evlerde yoktur öyle baştan ayağa mermer döşeli kocaman banyo :) 

Evlerin hepsinde hayat/sofa/avlu var. Avlunun bir köşesinde kümes; kümeste tazecik yumurtalar. Evin arkasında dam; damda inekler, taze süt, tereyağ, ev yoğurdu, köy peyniri... Her yer zeytin ağacı, mis gibi zeytinyağ kokusu... Kuzinede pişen patatesli etler, börekler, tazecik çıtır çıtır ekmek... Of da of! 

Küçükken yazları köye gitmeye, kuzenlerle kavuşup koşup oynamaya bayılırdım. Gündüzler bağda bahçede, derede, ağaç tepesinde, akşamları komşuculuk... Yorgunluktan şıp diye dalınan en keyifli uykular... 

Şimdi gitsem sever miyim, ne düşünür, ne hissederim emin değilim ama özlemişim çocukluğumu. Hatırlattığınız için bir kez de buradan teşekkür ediyorum Leylak Dalı öğretmenim 🥰

... 

*Türk Dil Kurumu" Çerkez" yazımını tercih ediyor ama Kafkas Dernekleri Federasyonu (KAFFED) "Çerkes" yazımını doğruluyor.

Özlem ve Ortaya Karışık Bi'şeyler

Özlemek ne kadar acayip?

Bir zamanlar gördüğümüz ama şimdi göremediklerimizi özlemek... 

Bir zamanlar yapabildiklerimizi ama şimdi yapamadıklarımızı özlemek... 

Eskiden sahip olup şimdi olmadıklarımızı özlemek... 

Çocukluğumuzu, gençliğimizi, özgürlüğümüzü özlemek... 

Paylaşmayı, sarılmayı, dokunmayı özlemek...

Ne kadar basit ama ne kadar değerliymiş bazı şeyler!

Varken kıymeti tam bilinmeyen her şey elden gidince özleniyor sanırım. 

O kadar çok şeyi özledim ki... 

... 

Bugün Instagramsız ilk günümdü. Sabah ailecek kahvaltı yaptık. Sonra Evrim işe gitti, biz de Arya ile oturup hikaye yazdık. O kısa bir hikaye ve mevsimleri anlatan birer kıtalık dört şiir yazdı, ben bir masal yazdım ama bitiremedim. Sonra Arya'ya mısır patlatıp sinema açtım. O ara ben biraz uyudum. 

Uyanınca biraz blog alemine daldım. Arya gün içinde ara ara yazmaya devam etti, iki hikaye ve bir yeni yıl şiiri daha yazdı. Hem babası gibi resim çizmeye hem de benim gibi yazmaya meraklı bir çocuk ve bu beni çok mutlu ediyor. Evet! İşte bir "Mutluluk" sebebi :) 

Bugün hava inanılmaz güzeldi. Uyanır uyanmaz balkondaki bitkileri sulamaya çıktım. Sanki bahar gelmiş, güneş sıcacık yaptı içimi dışımı. Ama nafile tabi Corona yüzünden ev hapsindeyiz maalesef. Tüm gün camdan izledik güneşi, vakitsiz baharı. Uzun zamandır konuşmadığım ve gerçekten çok özlediğim bir arkadaşımla konuştum. Konuşunca sandığımdan çok daha fazla özlediğimi anladım. Benim için arkadaşlıklarım cidden çok kıymetli. 

Kendime bir kahve yapıp salıncağıma sığındım. Yılbaşı ağacının ışıklarını da açtım. Bu yazıyı yazarken salıncakta müzik dinliyorum :) Dingin ve huzurluyum. Biraz da hüzünlüyüm sanırım. 

Dipnot: Bugün çok şeyi özledim ama Instagram onlardan biri değil :)