Herkese Aynı Anda mı Dank Ediyor?

Sahilde eski, kırık dökük bir bankta oturuyordu Ahmet. Oturduğu banka bakıp "Benim gibi ayakta duracak hali kalmamış ama inatla ayakta. Vakur bir tavrı var diyeceğim... Diyemem! Yok çünkü! Her yerinden sefalet akıyor. Elle tutulur yanı kalmamış, çivileri çıkmış, boyası dökülmüş, yazıları silinmiş, tahtaları eksik... İşte aynı ben!" diye geçirdi içinden.

Önünde uzanan masmavi denize bakarken düşüncelere daldı: "Derdimi anlatsam dile gelip anlatır mı o da acaba? Kim bilir ona ne zaman dank etti şu sefil hali?  Benden çok önce mi fark etti uzaktan bakınca bulut denizi sanılan şeyin sadece basit bir uçurum dibi olduğunu?  Belki de ben ondan öndeyim. Ben yıkıldım, oturup kaldım; o hâlâ ayakta. Belki de sadece sırtında taşıdıklarının hüznünden bu hâle düştüğü için hâlâ ayaktadır. Uçurum dibine bakıp kendine gelen o değil ya sonuçta!".

Ya o yerine çivilenmiş banksınızdır hayatta, başkalarını taşırken kırılıp dökülen, eskiyen, son ana dek bi'çare ayakta durmaya mahkum; ya da tüm hüznünü hoyratça üzerine boca edip çekip gidenlerdensinizdir! Bir de hiç suya sabuna dokunmadan yaşayıp gidenler var tabi! Ah onlardan olmak nasıl bir saadet acaba? Ama işte bir kez yolunu şaşırdı mı duramıyor insan, freni patlamış kamyon gibi yokuş aşağı son hız uçuyor adeta. Peki ya sonra? Sonrası değişir.

Ahmet ilk kıpırtıları, ilk huzursuzluğu, ilk alevi geçen yıl hissetmişti. Hayattan sıkılmış, işinden ayrılmış, eşini dostunu unutmuş, yollara vurmuştu kendini. Yollar çare olur sanmıştı. Olmadı. Bir süre sonra yoldan döndü. Eşine dostuna sarıldı yeniden ama işte bir kez girmişti kanına gitmenin cazibesi. Yine gidesi geldi Ahmet'in. Yerinde durdukça hayat ellerinden kayıp gidiyor gibi geliyordu. Duramıyordu; hayattan önce o akıp gitmek istiyordu. Ne zaman arabaya binse ibre 120'yi, 140'ı gösterir olmuştu. Önceleri ibre 100'e gelse hemen frene asılırdı Ahmet ama şimdi gaza bastıkça basası geliyordu. Gaza bastıkça radyonun sesini de açıyordu. Yeni şarkılar keşfediyor ama bir yandan da eski şarkılara bir kez daha hayran oluyordu. Tüm bunları düşünürken birden durdu Ahmet. Bunlar için gelmemişti buraya. Tüm bunları geride bırakmak için gelmişti.

O eski banktan kalkıp gitmek istiyordu Ahmet. Uçurumun kıyısına gidip dibe baktığı anları unutmak istiyordu. Tüm bencilliği ile eve dönmek, yaptığı onca şeye göz yuman, acısını çiğneyip az önce en sevdiği tatlıyı yemişçesine gülümseyen eşine geri dönmek; eskisi gibi olmak ama beraber yeni yollara çıkmak istiyordu. Hak etmediği bir sevgiyle yaralarını sarıp içindekinden çok daha büyük bir sevgiyle karşılığını vermek istiyordu. Şimdi Ahmet için öğrenme zamanıydı. Sevgiyi büyütmeyi, aldığını vermeyi, hiçlikten mutluluğa ermeyi, kadir kıymet bilmeyi, yeniden insan olmayı öğrenmesi gerekiyordu. Kara Orman'dan çıkması, içindeki derin yeşillere ulaşmanın yollarını bulması, geçmişi uğurlaması, önündeki büyük denizlere kavuşması* gerekiyordu şimdi Ahmet'in. Bu uğurda bir ömür harcaması gerekiyorsa harcayacaktı seve seve. Sıkı sıkı sarıldı yeni hayallerine ve umuda; düşecek gibi yığıldığı banktan kararlı bir adam olarak kalktı. Şimdi yeniden hayata atılma zamanıydı.

* Öykünün sonu şarkının ortası :)

Dipnot: Dışarıda onlarca Ahmet var. Her birinin öyküsü farklı, gittiği yol, döndüğü nokta farklı. Bu öyküde dönülmez yanlışlar yapmış bir adam yok. Bir hayale kapılmış, yollara düşmüş ama yolun sonunun hiç de uzaktan gördüğü gibi olmadığını anlamış, yani uçurumun dibinden değil, kıyısından dönen bir adam var. Bu yüzden evine dönebiliyor. Yoksa herkes bilir bir kez düştün mü uçurumdan dönemezsin aynı yere hiç bir şey olmamış gibi.