Günlük hayatımda bir çok şeyi görmezden geliyorum, her şey güllük gülistanlık gibiymiş davranıyorum. Öylesi daha kolay oluyor çünkü. Ama bazen gücüm yetmiyor.
Son 3 gündür koltuğa oturmak bir mücadele, kalkmak başlı başına apayrı bir mücadele. Öne eğiliyorum, iki elimi iki dizime yerleştirip kalçamı koltuktan kaldırmaya çalışıyorum, sonra ellerimle dizlerimden güç alarak gövdemi kaldırıp dik şekilde ayakta durmaya çalışıyorum. Tüm bunlar belimi hiç kıpırdatamadığım için. Belim kütük gibi.
Normal günlerimde yataktan kalkarken, çorap / pantalon giyerken, yüzümü yıkarken zorlanıyorum; yardımsız arabadan inemiyorum. Her seferinde eşim ya arkadan itiyor, ya da yanına gelip elimden çekerek çıkarıyor. Arabada tek olduğum günler için kapı koluna takılan bir destek aparatı kullanıyorum. Bunlara alıştım mecburen çünkü hergün böyle ama işte bu oturduğum koltuktan kalkamamak beni çok zorluyor. Üstüne bugün bir de delice sırtım ağrıyor.
Yoruldum ağrıdan.
Çok yorgun hissediyorum kendimi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder