Dur Bi İçerde Yiyeyim Dayaamı, Ev Soğumasın (?!)

Bu nasıl bir zekadır, nasıl bir çocuktur! Bazen Fırat*ın ete kemiğe bürünmesini ve tombul yanaklarını sıkıp ısırmayı istiyorum:)) Volkan'la ne zaman konuşsak kesinlikle arada Fırat'ın muhteşem repliklerini kullanırız. "En birinci benim ki!" Kulakların çınlasın Volkancım. Özledim seni:( Fırat'ı bilen herkes kendinden bir parça buluyordur sanırım onda. Alışverişe gönderildiğinde para üstüyle bilumum şeker, sakız, leblebi tozu vb. alıp geri dönmeyen çocuk var mi ki yeryüzünde? Fırat'ın bu kadar çok sevilmesinin diğer bir sebebi de onun bizim çocukluğumuza daha çok benzemesi. Şimdiki çocuklar Fırat gibi değil. Sokakta bulduğu kabloyu eve getirip de onunla oynayan kaç çocuk tanıyoruz? Devir teknoloji devri; çocuklar bilgisayarla, oyun konsollarıyla, robotumsu oyuncaklarla büyüyor. Ama biz çocukken Fırat gibiydik -en azından ben ve arkadaşlarım-. Akşam ezanına kadar sokakta oynar, ezanla koşa koşa eve giderdik. Yaz akşamlarında hızla yenen yemeğin ardından yine sokağa atardık kendimizi. Minderlerden kaleler, evler, arabalar yapar; çamurdan kendimizce şaheserler yaratırdık. 12 yaşındaki erkek kardeşime bakıyorum. Okuldan geliyor, oyun oynamak için dışarı değil dört duvar kapalı bir kafeye gidiyor, oradan geliyor ya televizyon başına ya bilgisayar başına oturuyor. Zaman değiştikçe kendimi daha şanslı hissediyorum. İyi ki çıkmaz sokakta, teraslı müstakil bir evde büyümüş; iyi ki sokaklarda düşe kalka yakar top, saklambaç, kuka, istop oynamış; ip atlamış ve en önemlisi de gerçekten Fırat gibi çocuk saflığıyla büyümüşüm. Sanırım işte tam da bu yüzden seviliyor Fırat:) 

 *Fırat'a hayat veren çizer: Uğur Gürsoy