*Aklımın yarısını orda bıraktım.

"... Sandalla mı gitsem peşlerinden? Sonra alırım onu beraber döneriz. Belki yan yana çekeriz kürekleri. Bacakları bacaklarıma değer. Bir kere değdi. Duvarda oturmuş Winner yiyorduk. Bu, öbür tarafa geçerken değdi. Aklımın yarısını orda bıraktım. ..."*

Sonra başka gün yan yana yürüyorduk, bu kez de kolu koluma değdi. Sanırım elimi tutmaması için dua etmeliyim çünkü ne kadar aklım kaldığından pek emin değilim. Ama ya tutarsa... Ah bir tutarsa... İşte o zaman eminim havai fişekler patlar dünyanın dört bir yanında. Yani en azından benim kalan aklım başımdan gider, orası kesin de... Sanırım aşk tam da böyle bir şey işte! Olunca aklınızı başınızdan alacağı kesin ama ne zaman nerede olacağını bilmek imkansız.

O gün o duvarda dondurma yememizden çok daha önce aklım yavaş yavaş uçmaya başlamıştı sanırım ama ilk nerede başladı bilmiyorum. Bakışlarımız, gülüşlerimiz, susuşlarımız denk gelince mi başlamıştı yoksa zaten bir şeyler başladığı için mi denk gelmişti her şeyimiz? Ama şimdi ne zaman gözümü kapatsam başka bir an geliyor aklıma. Evet, evet biliyorum daha sadece 15 yaşındayım ve daha neler göreceğim neler... Ama işte, şu an sadece onu görüyor gözüm. 

...

* Hikayenin başında yer alan tırnak içindeki bölüm Kafa dergisinin Temmuz sayısından Başar Başaran'ın "Bir Marmara Hikayesi" adlı yazısından alıntıdır. Devamı da vardı aklımda yazmaya ilk başladığımda ama olmadı yazamadım nedense. Şimdi de ne yazacağımı hatırlamıyorum maalesef :(