Bir süredir her akşam o gün yaptıklarımı gözden geçiriyorum ve uykularım kaçıyor. Başkası yapsa gıcık olacağım şeyleri kendim yapmış oluyorum ve bu beni deli ediyor.
Etliye sütlüye, iyiye-kötüye karışmak o an konuştuğum kişilerin dışındakilerden bahsetmek, boş boş konuşmak, söz kesmek, araya girmek istemiyorum. Olmuş bitmiş olaylara takılıp kalmak hiç istemiyorum. Sakinleşmek, daha az konuşup daha çok dinlemek, daha az eleştirmek, daha çok anlamak istiyorum.
Kısacası değişmek istiyorum.
Bu işi tek başıma yapmam imkansız gibi. Bu yüzden yardıma ihtiyacım var. Ben fark ettikçe kendimi durdurmaya çalışıyorum ama çoğu zaman ne yaptığımı akşam kafamı yastığa koyunca fark ediyorum yani iş işten geçmiş oluyor. Bu noktada arkadaşlarımdan yardım istemeyi düşünüyorum. Fark ettiklerinde "Rüya yine uykun kaçacak böyle devam edersen" falan desinler ki ben de fark edip durayım, nefeslenip değişeyim.
Aynı şeyleri yaşıyorum hani her doğru her yerde söylenmez diye bir laf varya tam onu yaşıyorum. Sonra bana neydi ki diyorum ama geçmiş oluyor. Bir daha karışmam diyorum ama gene oluyor. Bir yöntem bulursanız öğrenmek isterim. Hülya
YanıtlaSilBen de bu "Bana neydi ki?" pişmanlığını yaşıyorum ve sinir oluyorum kendime. Üstüme vazife olmayan şeylere karışmak ya da anlatmam gerekmeyen bir şeyleri anlatmak istemiyorum artık.
SilO huy bende de vardı. Hatta dün kız kardeşimle konuştuk. Kimseye bir şey söylemiyor daha az dinliyorum artık...
YanıtlaSilFark etmek bir başlangıç, burdan sakin sakin ilerlemek lazım sanırım.
Silbak çok doğru bir yorum bu, maydonozluk ettim bu nedenle :) öfkenin de altında korku yatıyor aslında, korkuyu bulduğun an üzerinde çalışmak kolaylaşıyor..
YanıtlaSilSabah da konuştuk ama ben yine buradan da söyleyeceğim: bazı şeyler karakterin ve sen bu çıkışlarla, bu duygusal yanlarınla sensin, bunlar senin renklerin. sadece bir başkasını ve kendini kırma, dökme, tek kriter bu aslında.. bahsettiğin çoğu konuda aslında abartıyor olabilirsin, kendine gereksizce yükleniyor olabilirsin. bunun için de ben genelde bunu bana karşımdaki insan yapsa ne hissederdim diye düşünüyorum, ona göre ya aman sittiret diyorum ya da aman gideyim özür dileyeyim hemen diyorum. insana ya kusura bakma hakikaten yorgundum ya da şu beni korkuttu böyle bir tepki verdim ama sakinleşince düşündüm pişman oldum dediğinde genelde karşındaki affediyor :) kendine de dışarıdan bakınca, yani arkadaşım x şimdi bana ne derdi bu davranışım için diye düşününce kendini daha kolay affedebilir kabullenebilirsin çünkü kendimizi gömme kapasitemiz sonsuzken diğer insanların bizi sevme kapasitesiyle bu gömmeler çok daha insaflı bir hal alabiliyor :)
YanıtlaSilCanım Ceren'im, iyi ki varsın ❤️
SilCuma gecesinden beri kendi kendine katlanamıyordum. Seninle konuşurken kırıldı o hissim. Ceren beni tanıyor ve beni bu halimle bile seviyorsa o kadar da kötü olamam dedim kendi kendime :) Ama yine de değiştirmem ve törpülemem gereken köşelerim var. Zamanla öğrenecek ve büyüyecek ruhum umarım :)
Oh şükür :)
SilCeren yüreğimden geçenleri söylemiş. İkinize de kocaman öpücük :)
SilBen de öpüyorum kocaman :)
SilNedense her şeye maydanoz olmak zorunda hissediyorum kendimi. Susup dinleyince orda değilmişim gibi olacak sanki. Sürekli bir "Ben de burdayım" deme çabası içindeyim. Halbuki susup dinleyerek, anlamaya çalışarak, sürekli fikir beyan etmeden de var olabilir insan.
YanıtlaSilBenim tüm arızalarımın altından öyle ya da böyle sevilmeme korkusu çıkıyor. Belki de görülmezsem sevilmem diye düşünüyorum içten içe ve ortaya atlıyorum görülmek için. Bilmiyorum üstüne düşündükçe kimbilir nereye gidecek mevzu...
Aslında ben bayılırım senin gibilere,bende böyleyim sayılır muhabbettin mükemmel olur,nerden nereye savrulur konular, beyin fırtınası senin gibilerle yapılır ama gelgelelim sen bu kızı bu hâliyle sevmezsen benim onu sevmemin ne önemi olur ki❤️
YanıtlaSilEn çok şaşırdığım şeylerdir biri ben kendimi sevmezken eşimin, dostumun beni bunca yıldır hâlâ seviyor oluşu zaten. Hâlâ sevip yanımda olduklarına göre o kadar da kötü değilim belki de diyorum. Ceren'le konuşurken kendimize karşı insafsız olduğumuz konusunda ikna oluyorum. Dönem dönem gelip gidiyor böyle kendime karşı olan tahammülsüzlüğüm. Her gelişte biraz da olsa değişiyorum. Değişmek için gerekli olan sancılı bir süreç sanırım benim bu halim.
YanıtlaSilbence insanlar kendilerini tam anlamıyla tanıyamaz kendiniz ile ilgili farkındalıklar bile çok güzel. Bu değişimin en önemli yeridir bence istediğiniz her şeyi yapabilirsiniz çünkü farklındasınız artık :)
YanıtlaSilBence de tanıyamıyoruz, çözemiyoruz kendimizi tam olarak. Çözmeye çalışmak bazen eğlenceli bazen tam bir baş ağrısı kaynağı.
SilYazdıklarınızda kendimi buldum. Bende değişmek istiyorum. Umarım başarılı olurum. Umarım oluruz. :)
YanıtlaSilŞarkıyı çokkk severim. :))
Umarız başarırız :)
SilAğaç Ev Sohbetlerinde bir önceki haftanın konusu "kendimizi sevmek gerekli mi?" idi. Siz bu tartışmada yoktunuz ama sevgili C. ile uzun uzun söyleştik. Bir iki arkadaş dışında hemen herkes benimle aynı fikirde değildi. Ben sevilmenin sevmekten daha önemli olduğunu, sevmenin iradi bir durum olmadığını bir karşılık olarak ortaya çıktığını, bu yüzden de insanın kendini sevmesini anlamsız bulduğumu yazmıştım.
YanıtlaSil"Değişmek istiyorum" dediğinizde de, bu bence elinizde değil. İnsan dönemler halinde farklı duygulara kapılabilir. Hatalar da yapabilir, pişmanlıklar da olabilir. Ancak hiçbirimiz kendimize zarar verecek bir şeyi bile isteye yapmaktan sakınırız. Bazen ne kadar kaçınsak da musibet gelir bulur bizi o ayrı:) Hayatı fazla ciddiye almamak gerektiğini düşünüyorum. Kafaya bir şey takmamak gerektiğini... Fakat bazı insanlar, yapısı gereği o kadar rahat değiller Mrs. Kedi. Söz gelimi eşim, yarın sabah İstanbul'a gideceğiz, hani ölür kalırsak ev temiz kalsın diye temizlik yaptı, eve sanki misafir gelecekmiş gibi derleyip topladı. Ben öldükten sonra bunların ne kıymeti var? Zaman zaman acılar, sevinçler, kederler ve mutlu anlarla karşılaşacağız. Biz mutlu anlarımızın keyfini çıkarmaya bakalım, bence dert etmeye değecek hiçbir şey yok şu kısa ömrümüzde...
Her ne kadar kendimi sevmek konusunu anlamsız bulsam da, zaman zaman insanın kendisiyle konuşması yeri geldiğinde kendine hesap sorması, bazen kendini takdir etmesi, adeta çift kişiliğin bir bedende buluşması gibi tartışmaya girmesini severim. Bir tür iç hesaplaşma gibi. Bazı romanlarda karşılaştım sanıyorum bu tür yazılara:)
Mr. Kaplan, insanın kendisini sevmesi ya da başka bir deyişle kendiyle barışık olması gerekli bence. Aksi halde huzur bulunmuyor. Erkekler genelde kendileriyle barışık oldukları için "kendini sevmeme" sorunu yaşayacaklarını düşünmüyorum pek. Erkekler genelde her şeyi olduğu gibi kabul ederken biz kadınlar her şeyi - yerli yersiz, gerekli gereksiz her şeyi - irdeleyip didiklemekten alamıyoruz kendimizi maalesef :)) Ben de çoğu kadın gibi her şeyi olduğu gibi kendimi de didikleyip parçalara bölmeyi, istemediğim parçaları atmayı sonra da kalanlarla yeni bir ben yapmayı seviyorum dönem dönem :) Yani yıkıcı başlayan süreç yapılandırıcı şekilde devam ediyor diyebiliriz Mr. Kaplan :)
SilMerhabalar.
YanıtlaSil"Hiç" paylaşımına yaptığınız o çok değerli ve güzel yorumunuz için çok ama çok teşekkür ederim. O paylaşıma yapılan yorumlara yorum getirmeden sadece teşekkür ettiğim için, sizin yorumunuza da yorumda bulunamadım.
O Ekşi Sözlük gibi yazmayı o kadar çok istiyorum ki, ama maalesef kendimi hep frenliyorum.
Konuya yaklaşımınız çok güzeldi. Amaç yaşamak, hem de dolu dolu. Ne kimseye, ne de kendimize zarar vermeden yaşamak hiç'likten daha kıymetlidir, Ekşi Sözlükteki gibi...
Siz bakmayın insanları hiçlik makamına davet edenlere. Daveti yaparlar, ama kendileri dünyanın tadını çıkarırlar. Bu dünya da yaşam da bir kereliktir. Daha ötesi yoktur. Yani bu işin reenkarnesi yoktur. İyi ki de reenkarne yok. Aksi halde işimiz çok kötü olurdu.
Tekrar teşekkür eder, selam ve saygılarımı sunarım.
Merhaba Recep Bey,
SilCevabınız için çok teşekkürler :)
Yaşamak deyince tek bir tanım, tek bir doğru bulmak zor bence. Herkes içinden geldiği gibi yaşamalı, kim neyi nasıl seviyorsa öyle yapsın. Tabi ki sizin de dediğiniz gibi başkalarına zarar vermeden :) Hiçliğe varmak isteyen buyursun önden, belki takılırız bir gün biz de arkasına :)
Merhabalar.
YanıtlaSilDeğişme konusu ile ilgili çok samimi bir şekilde kaleme aldığınız yazıyı okudum. İnsan kendini her yönüyle çok iyi tanır. Elbette sevmediğimiz ve gıcık olduğumuz yönlerimiz vardır ve bu huylarımızdan kurtulmayı her zaman isteriz. Ama can çıkmayınca huyun çıkmayacağını da çok iyi biliriz.
En azından siz değişmeye karar vermişsiniz, bu çok güzel bir başlangıç. Değişebildiğimiz kadar değişiriz, belki zamanla bu değişimi başarabiliriz. Olduğu kadar, kendinize bu konuda fazla eziyet edip, hayatı kendinize yaşanmaz kılmayın.
Başaracağınızdan eminim ve size bu konuda başarılar dilerim.
Selam ve saygılarımla.
Çok teşekkürler :) Adım adım oluyor her şey insan gerçekten isteyince ve kabul edince. Bu hafta hiç zorlanmadan istediğim yönde değiştim ve dışardan da fark edildi bu değişimim. Okul toplantımızda hiç üstüme vazife olmayan konular konuşulup tartışıldı ve ben sessizce dinleyerek izleyici olarak kaldım sadece. Önceden olsa illa ki bir fikir beyan eder, dahil olurdum konuya. Toplantı sonunda müdürümüz "Rüya, sen hiç fikir belirtmedin. Neden? Nasıl?" diye sordu şaşkınlıkla. Konunun benimle bir ilgisi olmadığı için gerek duymadığımı söyledim büyük bir rahatlık ve huzurla :)
SilÇok tatlısın Rüya:) Ben de zaman zaman aynı şekilde kendimi didiklerim, törpülemek istediğim yönlerim konusunda antrenmanlar yaparım. Yani seni gayet iyi anlıyorum:) Şunu söylemek isterim ki yaşla birlikte bu düşündüklerinin oturduğunu göreceksin ve kendinden memnuniyetin artacak. Bence sende o potansiyel var:) Kimileri çirkin yaşlanır fakat kanımca sen iyi yaş alanlardan olacaksın. Sevgiler...
YanıtlaSilÇok teşekkürler :) Ben büyüdükçe (?!) durulacağım diye umut ediyorum :D Sevgiler 🥰
SilBunu son zamanlarda ben de yaşıyorum. Eskiden çok büyük konuşurdum, buna bağlıyorum biraz. Yapmam dediğim her şeyi yaptım, başıma gelmez dediğim her şey geldi. Başkasında gıcık aldığım ve laf ettiğim davranışları kendim yapıyorum ve bu beni deli ediyor.
YanıtlaSilKimseye kusur bulmamak gerek sanırım hayatta. İnsan yargılandığını yaşamadan gitmiyor dünyadan sanki. Ama zaten her şey insan için, yaşaya yaşaya öğrenip büyüyoruz işte :)
Sil