Çalıntı Sayılabilecek Bir Hikaye*

*Günlerdir kapımı çalmıyor ilham ama yazmak istiyorum. Daha önce de yaptığım gibi DBE'nin ilhamına ortak çıkıp komşuda pişer bize de düşer diyeceğim bir kez daha. Aşağıdaki öykü DBE'nin son hikayesini okuyunca kağıt kalemi alıp küçücük bir deftere karaladıklarımdan ibaret. Çaydan kahveden girip kelebeklerden öküzlere vardım; sonunda bir uçurtma olup uçmakta buldum çareyi :)

Kadın kahve seviyordu. Şekersiz, sütlü. Hoş, yıllar önce şekerli içerdi ama başka bir zaman diliminde, başka bir aşktı ona şekeri bıraktıran. Adam "çay sever"lerdendi. "Kahveyle işim olmaz"  demiyordu da işte gönlü çaydan yanaydı. Kadın bu kadar kırılgan, bu kadar eleştiri düşmanı olmasa "Aman canım, ne buluyorsun şu kahvede?" diyecekti belki de. Ama çaydan yana olan naif gönlü el vermiyordu kadını üzmeye. Konu her açıldığında "Canım kahvenin de kokusu güzel gerçekten." diyordu. 

"Sana aşık falan değilim ama seni görmezden de gelemiyorum" demişti adam bir defasında. Uzun bir ayrılıktan sonra ilk kez görüşüyorlardı. Giderken kadın acıtmıştı adamın canını; dönüşte adam iade-i ziyaret yapmıştı elinde bir paket kalp acısı ile. Düşününce hak vermişti kadın adama. Bu kalp acısı ne ilki ne de sonuncusu olacaktı.

Biliyordu kadın. Bunun sonu yoktu. Her aşkın sonu vardı, her aşk bitiyordu ama bazı aşkların bitmek için fırsatı olmuyordu. Kelebeklerin birer birer hiçliğe gidişini beraber izlemeyince insan baharın bittiğine inanamıyordu. Hani çok sevdiğiniz bir akrabanızı kaybedersiniz de öldüğüne inanamaz, onu hep son gördüğünüz halindeki gibi kanlı canlı hatırlarsınız ya... Öyleydi bazı aşkların ölümü de. Sanki ölmemiş, son nefesini vermemiş, hala kalbi çarpıyormuş gibi... Ama biliyordu kadın her aşk biterdi eninde sonunda.  Bu yüzden yutuyordu acıyı en tatlı şarapmışçasına. Yeter ki şu kelebekler gidene dek beraber kalsınlardı. Sonrası nispeten kolaydı, izleyecek kelebek olmayınca herkes dönüp kendi yoluna gidebilecekti. Ama o kelebekler böylesine güzelken, dansları hala devam ederken arkalarını dönüp gitmeleri mümkün görünmüyordu. 

Sabahları göğsüne oturan bir öküzle uyanıyordu kadın. Sonra yavaş yavaş kendini avutuyor; öküzü kandırıp gönderiyordu dış dünyada kalp ağrısından sorumlu öküzlerin bekleştiğini düşündüğü hayali bir platoya. Kadın geceyi seviyordu, adam uykuyu. Kadına gündüz uyanık olmak ağır geliyordu, adama uykusuz geceler. Farklı zaman dilimlerine aittiler adeta. Kadının hayatı başlarken adam uykuya dalıyor, adam yaşarken kadın ölüyordu. Bazı akşamlar adamın göğsüne oturuyordu aynı öküz. Aynı öküz olduğuna emin olmuşlardı çünkü hiç ikisine aynı anda gelmiyordu. Bir de ağrısı, acısı, ağırlığı aynıydı. Demek ki her aşka bir öküz tayin ediliyor, o öküz aşıkların göğüsleri arasında mekik dokuyordu. Ne biçim aşktı bu? Bir kelebekler uçuşuyor, bir öküz oturuyordu göğüs kafeslerine. Dengelerinin bozulması normaldi bu koşullar altında. Zaten aşk ne zaman akıl kârıydı ki şimdi öyle olsundu? 

Önce sonbahar bitti. Biterken epeyce bozdu hava. Yağmur, çamur, fırtına indi gökten yere. Kışı sevmeyi öğrendi kadın caanım sonbahar kadar olmasa da. Sonbahar bitince bu aşk da biter diye beklemişti oysa. Ama belli ki hayat mevsimleri sil baştan öğretmeye karar vermişti kadına. İlkbaharla başlayan bu serüven kış bitmeden bitmeyecekti belli ki. Zorla güzellik olmuyordu. Aklının iplerini saldı kadın, "Sen kendininkilere hakim ol" dedi adama. "Ben biraz havalanıp dönerim belki bir uçurtma misali."

Bazen seni seviyorum diyemez insan, onun yerine;

• Dikkat et kendine, der

• Fazla yorma kendini, der

• Hava soğuk, sıkı giyin, der

• Hız yapma dikkatli git, der

• Gidince beni ara, der

• Geç yatma erken kalkacaksın, der, der, der durur...

- Can Yücel -