Sonsuzlukta Aşk*

Çok yorulmuştu yaşlı kadın. Tüm evi silmiş süpürmüş, çeri çöpü toplayıp atmıştı. Bir oh çekip rahat bir nefes alacaktı ki kapı çaldı. Kimseyi beklemiyordu. Gidip açtı kapıyı; kimsecikler yoktu kapıda. Tüm sokak kış uykusuna yatmışçasına sessiz ve sakindi. Kapıyı kapatıp yorgun, yavaş ama kararlı adımlarla içeri girdi.

İki göz oda, bir mutfak, bir banyo, küçük bir sofa** ve karo bile döşenmemiş çıplak beton küçük bir holden ibaretti tek katlı ev. Beton holden geçip sofaya çıktı; mutfaktan bir bardak su alıp yatak odasına yöneldi. Yatağının ucuna bıraktı su bardağını; ömürlük kitabını aldı eline. Parmakları ezbere biliyordu sayfaları. En sevdiği kısmı açıp okumaya başlamıştı ki kapı tekrar çaldı. Kitabı bırakıp ayaklandı. Başı döndü birden. Hızlı kalkmış olmalıydı. Duvara tutunarak önce sofayı geçti sonra holü; kapıyı açtı. Yine aynı sessizlikle karşılaştı boşlukta. Kimse yoktu.

Çıkmaz bir sokaktaydı kadının evi. Sokağın başında bir bakkal vardı; sonunda da Ünzile'nin Emine. Tüm çocukları tanıyordu sokaktaki, hiçbiri böyle bir şey yapmazdı. Emindi. Yabancı çocuk olsa zaten sokağın başından içeri giremezdi. Bakkal Rıza şeceresini*** çıkarmadan, soyunu sopunu öğrenmeden salmazdı sokağın içine kimseyi. "Hayırdır inşallah" diyerek içeri girdi kadın yine. Öylesine yorgundu ki bu kez odasına gitmeye yetmedi mecali. Oturma odasındaki divana bıraktı bedenini. Az sonra derin bir uykuya daldı. Derin uykunun peşine derin rüyalar takılır. Kadın, yıllar öncesindeydi artık. Yeniden gençti. Başında kavak yelleri, gözlerinde gençlik ateşi... İzmir fuarındaydı. Her yer ışıl ışıl, üzerinde zümrüt yeşili, farbalalı bir elbise, kumral dalgalı saçları omuzlarına dökülmüş. Rüyanın en can alıcı kısmı gelmek üzereydi. İşte! Orada! Pamuk helva tezgahının önünde. İlk göz ağrısı, ilk ve son kalp sızısı. Ömrünün kağıt kesiği. 

Yengesi ve dayısı ile gelmişti fuara. Onlar komşularıyla gezerken, genç kız küçük kuzenlerine göz kulak oluyordu. Çocuklar pamuk helva tezgahını görünce eteklerini çekiştirmeye başlamıştı. Kendini bir anda O'nun tam yanında buluverdi. İlk kez bu kadar yakındı yabancı bir erkeğe. Gözleri bir anlığına birbirine değmiş, içleri titremiş, dünya durmuş, tüm sesler susmuştu. Ondan sonrası çorap söküğü gibi gelmişti. Dayısı ile yengesi komşularıyla yanlarına gelmiş, komşuları delikanlının tanışı çıkmıştı. Talihin böylesi! Çok geçmeden komşular aracı olmuş; kız isteme, söz kesme derken, gençler evlenivermişti. Terziydi delikanlı, kızımız da biliyordu dikiş nakış. Birlikte çalıştılar senelerce yan yana, göz göze, diz dize. 

"Dünyada bulunmaz böyle mutluluk!" diyordu onları gören bilen. "Bizim muhabbet kuşları geçiyor" diyordu komşuları her akşam el ele eve giderlerken. Birbirlerine bakarken ışık saçıyordu gözleri, bedenleri, ruhları. Dünyayı aydınlatıyordu içlerinden taşan sevgileri. Yıllar geçtikçe bir ufak gölge düştü ışıklarına. Evleri şenlenmedi çocuk sesleriyle ama yas evine de dönmedi hiç bir zaman. Aşklarına baktılar bir çocuk gibi, günden güne besleyip büyüttüler özenle. Ama her güzel şey bir gün bitermiş. Çok sürmedi bu güzel rüya. İş dönüşü sarhoşun biri çarptı arabasıyla adama. Çarptı ve kaçtı. Kimse görmedi, kimse duymadı. Adam oracıkta can verip öldü; kadın, olanları öğrenince.

Canına kıymak istedi kadın önce ama yapamadı. Günahtı. Öyle öğrenmiş, öyle bilmişti. Takdir-i İlahi böyleyse kabul etmekten başka ne gelirdi elden? Ecel kapıyı çalana dek yaşadı kadın. O gün geldi Ecel kapıya; iki kez çaldı kapıyı ama vakit tamam değildi. Ne zaman ki kadın daldı derin uykuya ve gitti aşkın vuku bulduğu o mucizevi ana; işte o anda gelip açık camdan giriverdi içeri ecel. Aşıkların göz göze geldiği o anda verdi kadın son nefesini. Tam o anda başladı hiç bitmeyecek bir rüya. Aşıklar kavuştu sonsuzlukta! Yeniden aydınlattı aşkları tüm dünyayı! "Dünyada bulunmaz böyle mutluluk!" diyor sonsuzlukta onları görenler.

Bu şarkı Youtube'ta "otomatik oynat"tan çıktı hikayeyi yazarken. Hikayeyi bambaşka bir yere götürdü. İlk kez dinledim şarkıyı. Kader mi diyelim, tesadüf mü bilmem ama bu hikaye böyle bittiyse sebebi bu şarkı :)

*Sonsuz Aşk'a inanmıyorum ama sonsuzlukta yaşanan bir aşk döngüsü olabilir belki. Ya da sadece şu yukarıdaki şarkının pozitif etkisi ile uykusuzluğun yan etkileri birleşmiş de olabilir tabi :)

**Sofalar: Sofa, odalar arası ortak bir mekandır. Türk evinin en karakteristik ögelerinden biridir. Bütün oda kapıları sofaya açılır. Sofanın kenarda, arada ve ortada yer almasına göre değişik plan tipleri ortaya çıkmıştır. Hikayede bahsi geçen ev orta sofalı bir evdir. 

Orta Sofalı Plan Tipleri: Bu tip, diğerlerine nazaran daha geç uygulanmaya başlanmıştır. 18. ve 19. yüzyıllarda İstanbul’da saray, kasır, köşk gibi orta sofa çok değişik ve ilginç biçimler almış, böylece ev tasarımına zenginlik kazandırmıştır. Sofanın ortaya alınması ile ev planları daha çok kare veya kareye yakın dikdörtgenler haline dönüşmüştür. Binanın dört köşesine dört oda yerleştirilmiş, oda aralarına da merdiven, eyvan, hale, kiler, mutfak gibi servis mekanları getirilmiştir. Sofa önceleri dört köşe iken, zamanla köşeler pahlandırılmış, sekizgen, çokgen, oval veya eliptik şekiller oluşmuştur. Sofanın muhafazalı olması evin iyi ısıtılabilmesine imkan sağlamış, bu da soğuk bölgeler için tercih sebebi olmuştur. (http://www.turkosfer.com/geleneksel-turk-evi/)

***Soyağacı. (Oldum olası "secere" olarak bildiğim kelimenin aslı "şecere"ymiş. )