Yurtdışına GöçMEmek Üzerine...

Çocukken her gece Amerika'da okuduğumla ilgili hayaller kurarak uykuya dalardım. Kesin burs kazanır ve çok başarılı olurum diye düşünürdüm. Çünkü hem inek hem de sosyal bir öğrenciydim. Ders notlarım çok iyiydi; dağcılık kulübündeydim; badminton ve tenis oynuyordum; resim yarışmalarına katılıp derece alıyordum; kısa hikayeler ve şiir yazıyordum. Üstelik de tüm bunları içinde hayatta kalmaya çalıştığım çok zorlu aile koşullarında yapıyordum. Kendi kendime daha ne olsun, bunları yurtdışında yapsam beni havada kaparlar diye düşünürdüm.

Büyüdükçe hayalim zaman aşımına uğradı. Okul yıllarım geçip gittikçe yurtdışı hayalim git gide silikleşti ama yine de çabaladım. Üniversitede Erasmus sınavına girdim 3. oldum. Sadece 1. olan burslu gidebiliyordu. O sene burs iptal oldu. Birinci olan arkadaşım burssuz gidemeyeceğini belirtince sırayla 2. ve 3.ye, yani bana sordular. Ben de burssuz gidemezdim. Sonra bir mucize oldu; burs işi çözüldü ve arkadaşım gitti Erasmus programı ile yurt dışına. 

Erasmus olmayınca Work & Travel programına başvurdum. İndirim kazandım, normal ücretin üçte birini ödeyerek gidecektim. O sene annem vefat etti. Gidemedim. Daha sonra bir kez daha niyetlendim. Çalışıp para biriktirdim. Bu kez de Evrim engel oldu. Gidersen ayrılırız muhtemelen dedi. Sen de gel dediysem de Nuh dedi, peygamber demedi. Ben de aptal aşık, gitmedim.

Mezun olunca Hayat gailesine düştük; iş güç, ev, evlilik, çocuk... Yıllar geçip gitti. O yıllarda yurtdışına giden arkadaşlarımız oldu. Yakın zamanda gidenler de oldu, şimdilerde gitmek için plan yapanlar da var. Ama benim içimde artık en ufak bir istek bile yok. 

Peki neden? 

38 yaşımdayım, İngilizce öğretmeniyim, evimiz var, arabamız var. İyi kötü yaşayıp gidiyoruz. Büyük resimden bağımsız olarak, henüz bizim günlük mikro hayatımıza can sıkıcı bir müdahale yok. Bu koşulları bırakıp yurtdışında sıfırdan bir maceraya atılacak motivasyonum yok. İyi kötü bir düzen kurana dek çekeceğim sıkıntıları göğüsleyecek gücüm yok. Hadi kurduk diyelim, günlük hayatımda ne değişecek? Yine kalk, ye, giyin, işe git, işten çık, eve dön, ye, izle, uyu... Aynı günlük rutin... "Arya'nın geleceği için iyi olur" argümanına gelecek olursam, adam olacak çocuk b.kundan belli olur sözü geçerli. Arya kendini kurtaracak bir birey. Zamanı geldiğinde yurtdışına çıkmak isterse ona gerekli fırsatları sunabiliriz. Nasılsa 3 büyük ülkede dost ve akrabalarımız var. 

Göç etmeyi, gidip yerleşmeyi geçtim; turistik olarak gezmek için gitmek bile zor geliyor bana. Çok yakın dostlarımın üçü yıllardır İngiltere'de, üçü Almanya'da; Evrim'in en yakın arkadaşı Amerika'da, kuzenleri Kanada'da ve biz henüz birine bile gitmedik. Vize görüşmesi için konsolosluğa gitmek lazım, Hopa'da yok doğal olarak. En yakın konsolosluğa bile uçakla gidip dönmemiz lazım falan.. Yok banka hesapları, belgeler vs.ler... Kim uğraşacak onlarla? Biliyorum şimdi "Abartıyorsun" diyeceksiniz, evet olabilir. Belki de bir çırpıda halledilecek şeyler, benim gözümde büyüyordur. Ama işte mevcut hissiyatım böyle. 

Ben hâlihazırdaki günlük mikro hayatımın başka bir ülkeye gitsem de çok çok değişeceğini düşünmüyorum. Hatta gidersek mevcuttan daha zorlu koşullarla baş etmek zorunda kalacağımız bir geçiş süreci olacağından eminim. Böyle olunca da gitmek gibi bir çabam olmaması normal bir durum. 

Son günlerde uzun zamandır yurt dışında olan arkadaşlarımla ve bugünlerde yurt dışına göçmeye çalışan arkadaşlarımla sık sık konuşunca evdeki gündem de bu oldu. Yakın zamanda yerleşmek için değil ama gezmek için gitsek eğlenceli olur. Niyet önemli gerisi kısmet :)