Denize inen kıvrımlı bir yol..

Ağaca, ormana, derin uçurumlara paralel bir yol olsam...
Kıvrıla kıvrıla insem dağlardan denize...
Varınca denize, dalgalara huzur bulsa o yolda giden...
Üzerime basa basa geçenler ezse içimdeki nankörlüğü, ezildikçe huzur sızsa çatlaklarımdan derinime...
Kafası esen çantasını bile almadan kaçsa, kucağımda bulsa kendini...
Aksam yüksek dağlardan bir nehir gibi denize...
Bahar hüküm sürse 4 mevsim o yolda,
Bulamadığım huzur, adım olsa...

Yukarıdaki kısmı okulda, ders çıkışı, toplantı öncesi yazdım. Kulağımda bu ara çok sevdiğim şu iki şarkı çalıyordu:

Sonra Kaystros'un blogunda okuduklarım çok sevdiğim hüzünlü bir hikayeyi getirdi aklıma. Onu da paylaşayım dursun yolun bir kenarında.

"Bir zamanlar iki aşık yaşarmış bir nehrin karşılıklı iki yakasında. Erkek her gece yüzerek geçermiş nehri; buluşurlarmış aşıklar nehrin kıyısında.

Cennet!

Bir gece erkek kadına bakmış ve "Aman tanrım! Gözlerine ne oldu, kim ne yaptı sana?" demiş. Kadın susmuş; iki damla gözyaşı akmış o gözlerden. Ayrılık vakti geldiğinde sadece, "Yüzerek geçme nehri bu gece, ilerideki köprüden geç sevdiğim" demiş. Erkek dinlememiş kadını, dalmış nehrin serin sularına. O gece o nehirde bir aşk, iki aşık ölmüş. Biri ezelden şehla, diğeri hiç yüzme bilmezmiş."

Aşkın gözü kör, kulağı sağır, dili dimağı lâl, muhakemesi façalı... Gözler bir kez açılınca değil nehire, bir bardak suya düşse korkudan, hayretten boğulur kalır feryat bile edemeden insan.

Ama masal bu ya, değiştirelim sonunu!
Aşk bitmesin! Kalsın bir kahve kokusunda, bir deniz kıyısında, bir mum ışığında, bir yer yatağında, buruk bir gülüşte...