Kazanırken Bırakmalısın Bazı Oyunları

Kazanırken bırakmalı bazen oyunu. Kaybederken bırakılmıyor çünkü kötü alışkanlıklar. Dibe vurdukça daha çok kapılıyor insan. Bataklığa düşmek ve çırpındıkça batmak gibi. "Şimdi kazanacağım, şimdi toplayacağım. Bir tuttursam tüm kaybettiklerimi geri alacağım." diye diye batıyor insan.

...

Leyla'nın 3. gidişiydi kumarhaneye. Daha önceleri küçük miktarlarla oynamış ve yine küçük miktarlar kazanarak ayrılmıştı kumarhaneden. Ama bu gece büyük oynamaya gelmişti. Şansına güveniyordu. Hayat'ın ona borcu vardı. Büyük kayıplar yaşamıştı, şimdi büyük kazanma sırası ondaydı. Ya da belki de öyle olduğuna inanmak istiyordu sadece.

Rulet masasına oturduğunda gerçekten de şansı yaver gitmiş kısa sürede parasını üçe katlamıştı. Leyla için büyük bir zaferdi bu ama yeterli miydi? Tabi ki hayır. Leyla daha fazlasını istiyordu. Tüm kayıplarının acısını bir gecede, şu masadan çıkarmak istiyordu. O kadar kaptırmıştı ki kendini damarlarından kan değil safi adrenalin akıyor, aldığı heyecanla karışık hazdan başı dönüyordu. Topun dönüşünü izlerken kalp atışları hızlandıkça hızlanıyor ve kazandıkça şen kahkahaları salonu dolduruyordu. Bir süre sonra etrafını bir kalabalık sarmış, salondaki herkes arka arkaya kazanan şu sarışın güzel kadından bahseder olmuştu. Ne şanslıydı ama!

Leyla kazandıkça salondaki hava değişmiş, herkes kendi oyununu bırakmış Leyla'nın olduğu rulet masasının başına toplanmıştı. Leyla kazandıkça kazanıyordu. O kazandıkça salonu kah şen kahkahalar kah gergin bir sessizlik kaplıyordu. Leyla her turda aynı sayılara oynuyor ve sürekli kazanıyordu. Arada oynadığı miktarlarda değişiklik yapıyor, tamamen içinden geldiği gibi oynuyordu. Sonra birden durdu ve masayı terk etmeye karar verdi. Herkes şaşırmıştı. "Şansı bu kadar yaver giden biri nasıl olup da bırakabilirdi oynamayı?"

Belki bir süre daha kazanmaya devam edebilirdi Leyla. Hiç birimiz bilemeyeceğiz. Ama Leyla biliyordu ki şu hayatta hiçbir şey karşılıksız değildi. Ne kadar verirse o kadar alıyordu Hayat. Leyla'dan önce almış, şimdi vermişti. Haddini aşarsa elbet fazlasını alırdı Hayat geri. Peki nerede durması gerektiğini nasıl bilmişti ki Leyla?

Çok da zor değildi aslında duracağın anı bilmek şu hayatta. Leyla topun dönüşünü heyecanla izlerken birden bir sancı hissetmişti, tam da iyileşeli sadece 1 ay olan dikiş izlerinin altında. "Bu kadar da şans olmaz canım! Kaybetmesi yakındır." diyenleri duymaya başlayalı çok olmamıştı. Leyla şansını zorlamaması gerektiğini biliyordu. Üstelik canı hiç "Kumarda kaybeden aşkta kazanır" sözünün doğruluğunu test etmek istemiyordu. Zaten her şeye aynı anda sahip olamazdı insan. Leyla, bu gece kaybetmeye değil, kazanmaya, alacağını alıp yoluna devem etmeye gelmişti. Öyle de yaptı. Kazanırken, işler yolunda giderken, şans ondan yanayken, bırakmanın en zor olduğu anda içi gide gide, yana yana kalktı masadan.

...

Dipnot: Sonra n'oldu Leyla'ya? Henüz bilmiyorum. Belki evine dönüp kazandıklarıyla mutlu oldu, belki yetmedi elindekiler. Kazanmanın hazzı içine öylesine işledi ki tekrar denemek istedi şansını belki de. Dedim ya henüz bilmiyorum. Bakalım kolektif bilinç fısıldayacak mı bir kez daha Leyla'nın ismini ve hikayenin devamını kulağıma :)