Olmayacak Duaya Amin Denmez

- Hele sen bir de, olmayacağı ne malum?

- Cıks. Yemiyor Hayat!

                                      ...

Deniyorum. Her gün sıfırdan, sil baştan. Bazı günler harikayım. Başarıyorum. Bazı günler ne yapsam olmuyor. Yerlerdeyim. Geceler mi? Onu hiç sorma! Ben mi şu karanlık denizin içindeyim, yoksa o karanlık deniz mi benim içimde bilemiyorum.

Bir tepesindeyim tahteravallinin, bir yerlerdeyim yara bere içinde. Fırtınanın ortasında kalmış bir küçük tekneyim kimi zaman. En büyük fırtınalara bile göğüs gerebilecek kocaman bir geminin pruvasıyım tüm cesaretimle başka bir zaman. Ayaklarım yerde, aklım havada! Ya da denizde galiba. Kış soğuğuna rağmen saçlarıma tuzlar yapışsın istiyorum sonbahardaki gibi. Ama işte gece olmasın. Kararıyor her şey.

Kendimi aramaktan o kadar çok yoruldum ki bitsin istiyorum ama bitmesini ne kadar çok istiyorsam, ben olmayı da o kadar çok istiyorum. Aynı anda hem ben olmak hem de huzur bulmak, kimseyi üzmemek istiyorum ama ne mümkün! Çok yaman bir çelişki! Keşke zararı sadece bana olsa! Maalesef öyle değil.

O karanlık denizden kaçmak yerine aydınlatmak için kendimi, evi, içindekileri, dışındakileri, şehirleri, yeri göğü, dağı tepeyi de yakıyorum usul usul. Bir yangın başlıyor kimsenin bilmediği bir yerde. Bir yangın yakıp kül edecek değdiği her şeyi  herkesin gözü önünde.

Dipnot: Ne zaman tamam çözdüm desem, denklemi değiştiriyor Hayat. "Aaa şurda da şöyle bir parantez vardı canım. Unutmuşum ben. Ekledim. Bir daha çözüver sen." diyor sanki. Acımasızca ama itiraz da edilemeyecek bir kibarlıkla alay ediyor adeta. Belki de hepsi benim iyiliğim için ama ben henüz göremiyorum tam olarak. İstese çok daha sert vurabilir ama insaflı davranıyor şimdilik. Bakalım beni adam (?!) edebilecek mi göreceğiz birlikte.