Hayatı Paylaşmak ve Köfteli Çorba

Hayat zor mu yoksa onu zorlaştıran biz miyiz emin değilim. Tek bildiğim herkesin hayata bakışı farklı ve bu farklar işi biraz çetrefilli hâle getirebiliyor bazen. 

Peki n'apalım?

Konuşalım!

Biz Evrim'le ilişkimizin ilk yıllarında saatlerce bıkıp usanmadan sohbet eder. En ufak zerremize kadar birbirimizi tanımaya anlamaya çalışırdık. Tanıştığımız gece gün ışıyana dek  konuşmuştuk :) 

Zorlu geçen son 2-3 yılda pek konuşmadık. Bunun sebebi biraz Evrim biraz bendim. Evrim'in vardiyalı çalışması, sürekli değişen uyku döngüsü, iş dışı zamanda uyumak ve kendine zaman ayırmak istemesi ile benim ve Arya'nın ihtiyaçları sürekli ters düştü. Bu süreçte her konuşmamız kavgaya dönmeye başladığı için bir noktadan sonra konuşmaz olduk. Eskiden birlikte vakit geçirmeye bayılır, beraber oyun oynar, film izler, kendi öykülerimizi ve senaryolarımızı birbirimize anlatıp fikir alışverişi yapar, her seferinde bir adım ileri gitmiş ve birlikte büyümüş olurduk. Ama dedim ya işler bir noktada sekteye uğradı. 

"Günaydın, geldin mi, çıkıyor musun, iyi geceler" gibi cümleler hariç hiç konuşmadan geçen günlerimiz hatta belki de aylarımız oldu. Ne zaman oturup konuşsak kavgaya dönüştüğü için bir noktada durup "Olmuyor işte! Ayrılalım!" dediğimiz de oldu hatta. İşte o noktadan sonra bir şeylerin değişeceği kesindi. 

Ayrılığı kafamızda iyice ölçüp biçerken sakinleştik ve kavga etmez olduk. Evdeki her şeyi ayrılırsak nasıl olacaksa öyle yapmaya başladık. Bu süreçte ikimiz de kendi planlarımızı yaparken diğerine haber verdik ki planlarımız çakışmasın, Arya açıkta kalmasın. Evdeki işlere gelince, herkes kendi işini halletmeye başladı. Ortak sorumluluklar konusunda da daha dikkatliydik ki olası bir kavga çıkmasın. Hâl böyle olunca her şey planlı programlı tıkır tıkır ilerlemeye başladı. Ortada kavga edip sinirlenecek bir şey kalmayınca ikimiz de rahatladık. Oturup bir kez daha konuştuk ve uzun zaman sonra ilk kez kavga etmeden birbirimizi dinlemeyi başardık. 

Benim Evrim'den beklediğim bir çok şey için Evrim, "Ben 12 saat çalışıyorum. Gecem-gündüzüm birbirine giriyor vardiyalar yüzünden." diyerek karşılık veriyordu. İyi de ben de çalışıyorum ve yapılması gereken her şeyin bana kalması, Arya'nın tüm sorumluluğunun bende olması, ben uyanıkken Evrim'in uyuması, ben uyuyacağım zaman onun kalkması gibi şeyler beni çileden çıkarıyordu. 

Erkeğin dışarıda çalışıp tüm ekonomik getiriyi sağladığı, kadının da evin tüm işini yüklendiği bir düzende belki kadın ev işlerini paylaşalım ya da bana zaman ayır demez/diyemez. Ama o koşullarda bile çocukla ilgili sorumluluklar mutlaka paylaşılmalı. Bizim gibi her iki tarafın da çalıştığı çiftler de ise durum çok başka. Eğer ben çalışıp bu aileye katkı sağlıyorsam evdeki işlerin de paylaşılması gerekiyor. Durum gayet net. Çocukla ilgili sorumluluklara tekrar değinmiyorum bile. 

Sorunlar sadece ev işleri değildi tabi ki. Kendimize ve birbirimize ayıracağımız zaman da çok önemliydi. İşten gelip boş evde saatlerce oyun oynayıp dizi/film izleyip benim ve Arya'nın eve gelip ailecek vakit geçireceğimiz anlarda ben uyuyacağım demek de kabul edilebilir gelmiyordu bana pek. 

Düzgün bir aile hayatı için planlı programlı olmak çok önemli. Tabi ki herkes uykusunu almak, kendine vakit ayırmak, kendi istediği şeyleri istediği zamanda yapmak ister. Bekarsanız istediğinizi istediğiniz saatte yapın. Ama evli ve çocuklu iseniz maalesef öyle bir lüksünüz yok. 

Evlilik = Sorumluluk 

Evrim'le bu konuda uzlaşmaya varınca haftalık olarak plan yapmaya başladık. Plana sadık kalınca kavga gürültüye sebep olacak sıkıntılar ortadan kalktı ve biz uzun zaman sonra birbirimize zaman ayırmaya, eskisi gibi başbaşa bir şeyler yapmaya başladık. Birlikte vakit geçirirken ne kadar eğlendiğimizi yaşayarak hatırlamak ikimize de iyi geldi. Modumuz değişti, gözümüzde büyüyen işler kolaylaştı, sorunlar kendiliğinden çözülmeye başladı. Bu süreçte Arya'nın büyümesi, kendi başının çaresine bakabilir hâle gelme ile bize bağımlılık halinin giderek azalması da çok etkili oldu. 

Kısacası birbirimizi dinleyip savunmaya geçmek ya da karşı saldırı yapmak yerine anlamaya çalışınca ortak paydada buluşmamız çok uzun sürmedi. Tüm problemler çözüldü mü? Hayır. Şimdilik yolunda giden şeyler yine sekteye uğrayabilir mi? Evet. Ama artık en azından yapmamız gereken ilk şeyin oturup sakince konuşmak ve birbirimizi anlamaya çalışmak olduğunu biliyoruz.

Hayatı paylaşmak zor ama başarınca bir o kadar da keyifli oluyor :) 

Yazımı bitirirken günün çorbasını da şuraya bırakayım :) Tarifini de yazacaktım ama yazı umduğumdan çok daha uzun olduğu için vazgeçtim :D