Aşk Mektubu

 Canım Ceren'im yazmış ilk aşk mektubunu, siz de yazın demiş. O der de ben yazmam mı?

Kendime Mektup:

Sevgili Kendim,

Sana o kadar kızgınım ki... Kendi değerini bilmediğin için, kendini sevilmeye değer gör(e)mediğin için, seni seveni salak sanıp adeta sevmeyin beni diye çırpındığın için... Sevildikçe hırçınlaşıyor, sevilmeyince de "Bak, gördün mü? Kim niye sevsin seni?" diyerek haklı(?) çıktığını kanıtlamaya çalışıyorsun.

Hadi gel uzan şu koltuğa, dönelim çocukluğuna... 

"Annen genç kızlığında o kadar güzeldi ki bir bakan bir daha dönüp bakardı." 

"Annen prensesler gibiydi, inceydi, kibardı, alımlıydı. "

"Baban 3 ay kapılarda yattı annenin aşkından."

"Annen çok başkaydı. Sen hiç annene benzemiyorsun."

Tüm bunları söyleyenler en yakınlarındı. Annen bile durup karşı çıkmıyordu bu sözlere. Annen seni değil, seni sakınması gereken kişileri tercih ediyordu her defasında. Canın nasıl acıyor görmüyordu. Derdin güzellik değil de sakınıp sakınılmamak, savunulmamaktı. Sırf bu yüzden kendince yarışa girdin annenle ama yetmedi kazandığın zaferler. Zaten kazandıkların zafer miydi yoksa kaybettiklerin çok daha mı büyüktü tartışılır. Kocaman bir ateş yanıyordu içinde, hoşlandığın çocuklar da bir bir körükle gittiler bu ateşe:

"Rüya, ben seni sadece arkadaş olarak görüyorum."

"Rüya, ben sana hiç farklı bir gözle bakmadım."

"Rüya sen çok iyi bir arkadaşsın ama..."

Kim bilir kaç kez duydun değil mi bu cümleleri? Kaç kez tuz buz oldu kalbin? Ama şaşırmadın çoğu kez, annen bile seni seçmezken bir başkası neden seçsindi değil mi? Sonra biri seni seçti. En olmayacak kişi olması engellemedi seni. Denize düşüp yılana sarıldığını biliyordun içten içe ama yine de görmezden gelip kandırdın kendini, istedin ki birileri sarsın kanayan yaralarını. Bir süreliğine iyi geldi sarılıp sarmalanmak, "Sen annenden daha güzelsin, daha akıllısın, daha özelsin" sözlerini duymak... Ama acı gerçeklerin er geç ortaya çıkmak gibi bir özelliği vardır maalesef. 

Tüm olanlara rağmen yine de düştüğün yerden kalkmayı bildin sen. Biliyorum hâlâ kızgınsın annene ve bir parça sevgi için o hâle düşmene sebep olan herkese. Ama artık annesiyle aşık atmaya çalışan o küçük kız çocuğu değilsin! Büyüdün. Gerçek sevgiyi tattın, sevdin, sevildin, anne oldun. Üstelik pek de fena değilsin bu annelik işinde. Yanlışların olsa da doğruların azımsanamayacak kadar çok aslında. Bu yüzden seviyorum ve takdir ediyorum seni kendim. Seni seviyorum çünkü tüm yaralarına ve yalnızlığına rağmen hayata tutundun, yepyeni bir hayat kurdun kendine. Sevgi dolu bir kızın var şimdi. Yıllarca sahip olamadığın tüm sevginin kat kat fazlası mevcut onun benliğinde. 

Sana kızıp durduğum için özür dilerim ama hadi sen de bir an önce kabullen artık sevilmeye değer olduğunu ve gerçekten çok sevildiğini. Bırak da iyileşsin şu yaraların gerçek sevgiyle.

Foto link 

Sevgili Momentos sayesinde tanıştım Ceren Türkmenoğlu ile. 

İsmini okur okumaz seveceğim içime doğmuştu zaten :)

Kendimden Kendime Cevap Mektubu:

Sevgili Kendim,

Bazı şeyleri içten içe bilsem de dışarıdan duymam gerekiyor bazen. Söylediklerinin gerçek olduğunu adım kadar iyi biliyorum ama yine de hissiyatımı değiştirmek o kadar kolay değil. Biliyorum gerçekten sevildiğimi ama yıllarca şüpheyle, ufacık bir sevgi kırıntısının peşinde oradan oraya sürüklendikten sonra kolay değil sevilmeye layık olduğumu kabullenmek. Beni sevende kesin sorun var diye düşünüyorum maalesef ister istemez, "Gerçek beni görmüyorsun, görsen sevmezsin." diyorum hiç düşünmeden önüme gelene. "Bende bir sorun var, beni sevemezsin. Eğer seviyorsan da sende bir sorun var, normal olamazsın." diyorum insanlara neredeyse alenen. Aslında bu bir çeşit savunma mekanizması. Sevilmeme ihtimalimi en baştan kabul ediyorum ki sonradan canım acımasın. Ama inatla seviyor işte eşim, kızım, ailem, arkadaşlarım... Umarım bu sevgiyi kabullenmeyi öğreneceğim zamanla. Deniyorum. 

Mektuplaşmaya devam edelim Sevgili Kendim. Yazdıkça kendimi daha iyi hissediyorum.

Şimdilik Hoşçakal...