İyiyim

Bu yazıyı yazmam gerek sanırım.

Bir önceki yazıyı yazdım çünkü ara ara çok doluyorum ve yazarak taşıp rahatlıyorum.

Bu sefer niye dolduğuma gelirsek. Can dostumun, can simidimin hatıralarını okurken kendi geçmişime gidip öyle güzel hatıralar aradım ama bulduklarım o yazıda işte. Aslında kimseyi üzmek değildi derdim ya da kendime üzülmek. Sadece güzel hatıralar ararken geride bıraktığım zorluklar tıkadı boğazımı. Ben de yazdım, içimden taşanları attım. Hafifledim, rahatladım. İyiyim :)

Evet çok zordu. Düşününce hâlâ çok zor ama düşünmüyorum. Aklıma gelince de dalga geçerek, komiklikler yaparak anlatıyorum arkadaşlarıma. Öyle yapmazsam tekrar tekrar yaşayıp ezilirim geçmişin altında ama adı üstünde işte: "Geçmiş". Ezilmiyorum. Gözümde büyütüp Kemalettin Tuğcu romanlarına da bağlamak istemiyorum. Benim gibi kimbilir kaç çocuk var dışarda bir yerlerde. Ben kendimi yine de şanslı sayıyorum. Aç değildim, açıkta değildim. Ananem koruyup kolladı kendince, ömrü yettikçe baktı büyüttü bizi. Anladı mı peki, anlamaya çalıştı mı? Maalesef hayır. Belki de bu yüzden en büyük derdim kendimi anlamak, anladığım kadarını olduğu gibi anlatmak ve anlaşılmak istemek delice. Benim için bir ihtiyaç bu. Sevilmek gibi ama değil, daha önemli. Herkes anlasın beni de sevmese de olur büyük çoğunluk.

Kısacası ne yazıyorsam, ne anlatıyorsam kim olduğumu bulmak için, neden "ben" olduğumu anla(t)mak için :)

Geçmişte yaptığım birçok şey için affettim  çoktan kendimi ama bazı hataların affı yok. Onlarla yaşamayı öğreniyor insan mecburen. Ama şanslıyım beni tanıyan, içimi, dışımı bilen ve yine de beni seven bir yol arkadaşım ve paha biçilemez dostlarım var :)

İyiyim yani :)

Sevmese bile en azından dinleyen, okuyan, anlamaya çalışan, boğazımı tıkayanları hisseden herkese çok çok çok teşekkürler.