Sahip Olduklarımız ve Peşinden Gitmek İstediklerimiz

Bir zamanlar peşinde koştuğumuz hayaller gerçekleşip sahip olduklarımıza dönüşünce, hele de hayatımız o gerçeklikte rutine bağlayınca bir haller oluyor bize. (Size olmuyorsa üstünüze alınmayabilirsiniz :)

Rahat batar bazen, zamanında kendimizi zor attığımız güvenli limanlar, sakin huzurlu hayat sıkıcı gelir. Yetmez. Hayallerimizin peşinde koştuğumuz o hareketli, o zorlu günler, fırtınalı denizler daha heyecanlı daha cazip gelir zihnimize. Bir arayış başlar o zaman. Belki de hiç fark ettirmeden alttan altta yıllardır ordadır da bir anda açık kapı bulup çıkıverir ortaya adını koyamadığımız hislerimiz, huylarımız, isteklerimiz. 

Rutinden sıkılınca ruhumuz, bir ateş alevlenir içimizde çerçevelerin dışına çıkmak için. Yazmalı, çizmeli, çalmalı, söylemeliyim der ruhlarımız. Birden şarkılar hep bizi anlatır, kuşlar cıvıldar, güneş parlar. Yağmur bile yağsa bizim hüznümüzden yağar. Evin renkleri soldukça dışarıdaki hayatın renkleri daha bir canlanır sanki.  Turuncular, pembeler gün batımı kızılı, maviler deniz lacisi, kırmızılar boğa çatlatan*... 

O güne dek sadece dururken bir anda durup durup gitmelerimiz gelir. "Ah başımı alıp şöyle bir yola, yolculuğa çıksam, yol nereye götürürse oraya varsam, uzaklara gitsem. Dağlara, tepelere vursam kendimi, doğayla bütünleşsem" ya da "Hiç bilmediğim ülkelere gitsem, sınırlardan geçsem, görmediklerimi görsem, bilmediklerimi öğrensem." hayalleri esir alır benliğimizi. Gül gibi işimiz, evimiz, hayatımız, düzenimiz işkence gibi gelir. Başka bir şeyler yapmam lazım, her şey çok sıradan deyip susarız dışımızdan ama içimiz "Bu kadar basit olmamalı! Bitti mi yani her şey şimdi? Bu mudur hayat? Bu kadar mı yani? Bugünden ölene dek her gün aynı sabaha uyanıp her gece aynı uykulara mı yatacağım?" diye isyan bayraklarını çeker. Kimimiz bir cesaret çıkarız o yollara, koşarız bilinmeyene. Ne buluruz, ne kadar tatmin oluruz, mutlu olur muyuz? 

Değişir! 

O yola çıksak da çıkmayıp içten içe özlem duysak da eninde sonunda döneriz kürkçü dükkanımıza. Dükkan aynı değildir belki ama yaşanacakların muhteviyatı aynıdır. Yine rutine biner hayatlar. Bilinmezliğin cazibesi bilindikçe söner.  

Tüm bu haller de geçer elbet. Ne geçmedi? Neler bitmedi ki? 

Hani bir zamanlar en sevdiğimiz, arka arkaya defalarca kez dinlediğimiz o şarkıyı hatırlıyor musunuz? Şimdi hiç içimizden gelmiyor dinlemek. Arada tesadüfen duysak yine dinleriz tabi ki severek ama o ilk baştaki gibi bize "bizi" anlatıyor gibi gelmez. Kalkıp günlerce bağıra çağıra söylemek aşırıya kaçmak gibi gelir gözümüze. Gençlikte okuduğumuz bir kitap, izlediğimiz bir film, dinlediğimiz bir şarkı... Şimdi okusak / izlesek / dinlesek o kadar derinlere nüfuz etmez. (İstisnalar kaideyi bozmaz. Yazar dünya klasiklerinden bahsetmiyor burda :) 

Kısacası bir kısır döngü hayat! Bir şeylerin peşinden koştuğumuz, elde edince sıkıldığımız, başka şeylerin peşine düşüp önce başladığımız noktaya sonra da tükendiğimiz noktaya vardığımız. Eldekini bırakıp gitmeye değer mi, varılacak yerler bırakıp gidilenlerden evla mı iyice düşünmeli insan böyle anlarda.

Edit: Tabi bir şeyleri bırakmadan, vazgeçmeden de yeni şeylerin peşinden gidilebilir bazen. O zaman yeni pencereler açılır ufka doğru. 

*Dipnot: Boğaların kırmızıya karşı hassasiyeti yoktur aslında. Hatta renk körüdür boğalar. Onları sinirlendiren matadorun ve pelerinin hareketleridir sadece.